• Komisja proponuje, aby zakazać działalności wskazanej w Załączniku I do CRD, w tym przyjmowania depozytów lub udzielania kredytów lub pożyczek, wymiany walut, obrotu papierami wartościowymi i instrumentami pochodnymi, z wyjątkiem odwrotnego pozyskiwania (ang. reverse solicitation). Rada woli zachować stan obecny, chociaż połączone usługi przyjmowania depozytów i udzielania kredytów i pożyczek świadczone transgranicznie do tego samego państwa członkowskiego nadal wymagałyby uzyskania zezwolenia przez oddział mający siedzibę w państwie trzecim (więcej informacji poniżej).
• Propozycje Parlamentu są kompromisowe wobec obu tych rozwiązań. Parlament popiera zakaz usług transgranicznych, jednak dodatkowo do mechanizmu odwrotnego pozyskiwania wprowadza inne ważne zwolnienia. Dotyczą one transakcji międzybankowych, wewnątrzgrupowych, transakcji między dealerami i usług regulowanych przez dyrektywę MiFID II, która wobec transakcji transgranicznych stosuje własne zasady, a Parlament przyjmuje je w niezmienionym kształcie.
• Poniższa tabela podsumowuje różnice między trzema propozycjami dotyczącymi działalności transgranicznej wymagającej zezwolenia w odniesieniu do oddziału z państwa trzeciego.

Tabela 1.  Najważniejsze rodzaje działalności wymagające oddziału z państwa trzeciego

• Komisja proponuje, aby nowe oddziały z państw trzecich, a także 92 oddziały[3], które już prowadzą działalność w UE, wystąpiły do właściwych organów krajowych o nowe zezwolenia udzielane na podstawie zmienonych, ujednoliconych wymogów (przedstawionych poniżej). Zezwolenie byłoby wymagane, jeśli jednostka prowadzi działalność wymienioną w Załączniku I.
• Propozycja Rady zakłada, że zezwolenie na działalność oddziału z państwa trzeciego byłoby wymagane tylko od banków przyjmujących depozyty i udzielających kredytów i pożyczek w tym samym państwie członkowskim. Ponadto Rada proponuje, aby właściwe organy krajowe mogły uznać zezwolenia udzielone dwa lata przed wejściem w życie CRD VI (czyli sześć miesięcy przed przyjęciem dyrektywy) i zgodne z nowymi minimalnymi wymogami (omówionymi poniżej) za ważne.
• Propozycja Parlamentu przewiduje, że zezwolenie byłoby wymagane od podmiotów prowadzących działalność wymienioną w Załączniku I do CRD (zob. Tabela 1) jako podstawowa działalność bankowa.
• W każdej z trzech propozycji duże firmy inwestycyjne (należące do „klasy 1”) zaliczane do instytucji kredytowych, aby prowadzić działalność na własny rachunek i gwarantować instrumenty finansowe w państwie członkowskim, mają obowiązek utworzyć oddział z państwa trzeciego. Parlament proponuje jednak, aby mogły one, tak samo jak banki, świadczyć transgraniczne usługi bankowości inwestycyjnej wymienione w Załączniku I (w tym prowadzić obrót nie na własny rachunek) bez oddziału z państwa trzeciego.

• Komisja zaproponowała dwie nowe „klasy” oddziałów z państwa trzeciego, które nie mają znaczenia systemowego. Klasa I obejmuje oddziały z państw trzecich, które posiadają aktywa o wartości co najmniej 5 mld euro lub które przyjmują depozyty detaliczne. Wszystkie pozostałe oddziały z państw trzecich zaliczałyby się do klasy II. Zwolennikami takiego podejścia są i Rada, i Parlament, chociaż Rada proponuje, aby podmioty przyjmujące depozyty detaliczne zaliczać do klasy I wyłącznie wtedy, gdy wartość depozytów przekracza 10 proc. całkowitych zobowiązań oddziału lub kwotę 100 mln euro.

•  Kapitał: Komisja proponuje, aby oddziały z państw trzecich należące do klasy I utrzymywały wyposażenie kapitałowe w wysokości 1% swoich zobowiązań (jednak co najmniej 10 mln euro), a oddziały należące do klasy II – stałe wyposażenie kapitałowe w wysokości 5 mln euro. Rada zaproponowała dwa razy wyższe wyposażenie kapitałowe dla klasy I (2 proc.), a Parlament – trzy razy wyższe (3 proc.). Ponadto Parlament ustanowił minimalne wyposażenie kapitałowe dla oddziałów klasy II na poziomie 0,5 proc. ich zobowiązań, jednak nie mniej niż 5 mln euro.
• Pozostałe wymogi: każda z trzech propozycji wymaga, aby oddział z państwa trzeciego: 
  • posiadał płynne aktywa wystarczające do pokrycia wypływu płynności przez co najmniej 30 dni, 
  • wyznaczył co najmniej dwie osoby, zatwierdzone przez właściwe organy krajowe, do kierowania działalnością w państwie członkowskim,
  • prowadził księgę rejestrową, dzięki której będzie mógł monitorować wszystkie swoje aktywa i zobowiązania dla celów zarządzania ryzykiem.

• Poza klasami I i II Komisja zaproponowała nową kategorię oddziałów „o znaczeniu systemowym”, do której zaliczałyby się oddziały z państw trzecich, których aktywa przekraczają wartość 30 mld euro. Państwo członkowskie oceniałoby oddział z państwa trzeciego za pomocą określonych wskaźników, których opracowaniem zająłby się EUNB (m.in. wielkości, stopnia wzajemnych powiązań, zastępowalności działań oraz stopnia złożoności oddziału). Jeśli na podstawie tych wskaźników oddział z państwa trzeciego ma znaczenie systemowe, państwo członkowskie może:
  • nakazać oddziałowi, aby ten założył jednostkę zależną lub zrestrukturyzował swoją działalność, dzięki czemu przestanie spełniać kryteria znaczenia systemowego,
  • nałożyć dodatkowe wymogi, w tym narzuty kapitałowe zgodnie z filarem II, zarówno na oddziały, jak i jednostki zależne,
  • przez 12 miesięcy nie nakładać dodatkowych wymogów, pod warunkiem że przed upływem tego okresu organ nadzoru ponownie oceni systemowe znaczenie oddziałów z państw trzecich.
• Rada usunęła kryterium 30 mld euro, a więc państwo członkowskie mogłoby skorzystać ze swoich praw w dowolnym momencie. Parlament zaproponował podwyższenie progu z 30 do 40 mld euro. Ta decyzja może okazać się istotna, gdyż wg EUNB na koniec 2020 roku zaledwie trzy oddziały z państw trzecich przekroczyły próg 30 mld euro.